Γράφει ο
Μάνος Δ. Κόκκινος
Πριν 20 χρόνια περίπου ο Δήμος Ρόδου, πρωτοπόρος στην προσπάθεια ανακυττάρωσης και ενδυνάμωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εγκαινίασε ένα θεσμό που προοριζόταν να αποτελέσει ένα ακόμη λιθαράκι στο χτίσιμο μιας ανεξάρτητης και αυτοδύναμης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως την προβλέπει και την κατοχυρώνει το εθνικό μας Σύνταγμα.
Εγκαινίαζε μία ακόμη επανάσταση της τοπικής κοινωνίας που ολοκλήρωνε τον θεσμικό ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όχι μόνο σαν μόνου και αυθεντικού εκφραστή της τοπικής κοινωνίας και διαχειριστή των τοπικών υποθέσεων αλλά και σαν μοχλού ανάπτυξης στην αποκεντρωμένη ελληνική περιφέρεια.
Ενεργοποιούσε ένα θεσμό που συμπλήρωνε τους βασικούς στόχους μιας πραγματικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, που έφερνε στη χώρα μας το μήνυμα μιας καινούργιας εποχής, η οποία θα έκαμνε κτήμα του λαού μας την αποκέντρωση και την περιφερειακή ανάπτυξη.
Και ο θεσμός παρά τις εγγενείς αδυναμίες τον ολοκλήρωσαν γρήγορα τα βρεφικά βήματά του και όρθωσε μια ζωντανή παρουσία στο χώρο της δημόσιας τάξης και της προστασίας του πολίτη.
Ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες αυτών που τον θεμελίωσαν σαν μια ακόμη ασφαλιστική δικλείδα στο χώρο της εξυπηρέτησης του πολίτη και της λειτουργίας μιας ευνομούμενης τοπικής κοινωνίας και δικαίωσε τους πόθους ενός λαού που διψούσε για μια τοπική εξουσία με αυτοτέλεια και αυτοδυναμία.
Δυστυχώς ο μανιακός τυφώνας που σαρώνει εδώ και (4) χρόνια αυτή την υπέροχη χώρα και αυτόν τον περήφανο λαό επέλεξε στο καταστρεπτικό του πέρασμα να συμπαρασύρει μαζί με άλλες κοινωνικές κατακτήσεις που ποτίσθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού μας και ό,τι ωραίο, δημοκρατικό και προοδευτικό χάρισε στο λαό μας η θεσμική εκείνη επανάσταση της 10ετίας του 1980.
Οι ανίκανες και ανεγκέφαλες κυβερνήσεις που διαχειρίσθηκαν τις τύχες της χώρας μας την τελευταία 10ετία όχι μόνο οδήγησαν το λαό μας σε διεθνή εξευτελισμό και οικονομικό μαρασμό, αλλά αποδόμησαν και κάθε θεσμικό εργαλείο της αναπτυξιακής στρατηγικής στην προσπάθεια των κυβερνήσεων του 1980 να ζωντανέψουν την μέχρι τότε εγκαταλελειμμένη ελληνική επαρχία.
Σε μια εποχή έντονης εσωτερικής ανασφάλειας, όπου το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ανεργία και τη μείωση της εισοδηματικής δυναμικής του λαού μας αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί στο έγκλημα και στην αναρχία, η Δημοτική Αστυνομία αποτελούσε στο μέτρο των δυνάμεών της μια ακόμη ασπίδα προστασίας της ελευθερίας και της περιουσίας του Έλληνα πολίτη.
Ένας θεσμός που αποτελούσε ένα ακόμη πυλώνα στην οικοδόμηση μιας ελεύθερης και ευνομούμενης ελληνικής πολιτείας, καταδικάζεται να αποτελέσει μια νέα Ιφιγένεια όχι στο θυσιαστήριο μιας ουσιαστικής κρατικής ανασυγκρότησης αλλά στο σφαγείο μιας βάρβαρης ανθρωποθυσίας στο λαβύρινθο του ληστρικού δεσποτισμού που κυβερνά τη χώρα μας.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ανάγκη για διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και για ριζική εξυγίανση του δημόσιου τομέα με εκσυγχρονισμό της διοικητικής μηχανής και απελευθέρωσή της από το κομματικό κράτος, ώστε να απαλλαγεί ο λαός μας από το κράτος δυνάστη και φορομπήχτη και από μια δημόσια διοίκηση εστία διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων και να οδηγηθούμε σε ένα κράτος δικαίου φιλικό προς τον πολίτη και αποτελεσματικό ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες του.
Όμως δεν επιτρέπεται στο βωμό μιας λεκτικής και υποκριτικής δήθεν σωτηρίας της χώρας και συρρίκνωσης ενός υδροκέφαλου κράτους να καταστρέφονται θεσμοί και να ακυρώνονται κατακτήσεις που οδήγησαν στον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Πριν περισυλλέξουμε άλλα πτώματα και πριν χρειασθεί να περπατήσουμε ρακένδυτοι πάνω στα αποκαίδια μιας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς που κατακαίει, ας ανακόψουμε τη ληστρική και κατακτητική επιδρομή των τοκογλύφων της ευρωπαϊκής μαφίας και των τοπικών εγκαθέτων τους και ας υψώσουμε απέναντί τους περήφανο το ανάστημα ενός λαού που όχι μόνο χάρισε στους σημερινούς δυνάστες μας τη δημοκρατία και την ελευθερία τους αλλά και που θέλει να ζήσει ελεύθερος, ανεξάρτητος και αφέντης στην αιματοβαμμένη από αγώνες και θυσίες γη των πατέρων του.
Μάνος Δ. Κόκκινος
Πριν 20 χρόνια περίπου ο Δήμος Ρόδου, πρωτοπόρος στην προσπάθεια ανακυττάρωσης και ενδυνάμωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εγκαινίασε ένα θεσμό που προοριζόταν να αποτελέσει ένα ακόμη λιθαράκι στο χτίσιμο μιας ανεξάρτητης και αυτοδύναμης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως την προβλέπει και την κατοχυρώνει το εθνικό μας Σύνταγμα.
Εγκαινίαζε μία ακόμη επανάσταση της τοπικής κοινωνίας που ολοκλήρωνε τον θεσμικό ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όχι μόνο σαν μόνου και αυθεντικού εκφραστή της τοπικής κοινωνίας και διαχειριστή των τοπικών υποθέσεων αλλά και σαν μοχλού ανάπτυξης στην αποκεντρωμένη ελληνική περιφέρεια.
Ενεργοποιούσε ένα θεσμό που συμπλήρωνε τους βασικούς στόχους μιας πραγματικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, που έφερνε στη χώρα μας το μήνυμα μιας καινούργιας εποχής, η οποία θα έκαμνε κτήμα του λαού μας την αποκέντρωση και την περιφερειακή ανάπτυξη.
Και ο θεσμός παρά τις εγγενείς αδυναμίες τον ολοκλήρωσαν γρήγορα τα βρεφικά βήματά του και όρθωσε μια ζωντανή παρουσία στο χώρο της δημόσιας τάξης και της προστασίας του πολίτη.
Ανταποκρίθηκε απόλυτα στις προσδοκίες αυτών που τον θεμελίωσαν σαν μια ακόμη ασφαλιστική δικλείδα στο χώρο της εξυπηρέτησης του πολίτη και της λειτουργίας μιας ευνομούμενης τοπικής κοινωνίας και δικαίωσε τους πόθους ενός λαού που διψούσε για μια τοπική εξουσία με αυτοτέλεια και αυτοδυναμία.
Δυστυχώς ο μανιακός τυφώνας που σαρώνει εδώ και (4) χρόνια αυτή την υπέροχη χώρα και αυτόν τον περήφανο λαό επέλεξε στο καταστρεπτικό του πέρασμα να συμπαρασύρει μαζί με άλλες κοινωνικές κατακτήσεις που ποτίσθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού μας και ό,τι ωραίο, δημοκρατικό και προοδευτικό χάρισε στο λαό μας η θεσμική εκείνη επανάσταση της 10ετίας του 1980.
Οι ανίκανες και ανεγκέφαλες κυβερνήσεις που διαχειρίσθηκαν τις τύχες της χώρας μας την τελευταία 10ετία όχι μόνο οδήγησαν το λαό μας σε διεθνή εξευτελισμό και οικονομικό μαρασμό, αλλά αποδόμησαν και κάθε θεσμικό εργαλείο της αναπτυξιακής στρατηγικής στην προσπάθεια των κυβερνήσεων του 1980 να ζωντανέψουν την μέχρι τότε εγκαταλελειμμένη ελληνική επαρχία.
Σε μια εποχή έντονης εσωτερικής ανασφάλειας, όπου το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ανεργία και τη μείωση της εισοδηματικής δυναμικής του λαού μας αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί στο έγκλημα και στην αναρχία, η Δημοτική Αστυνομία αποτελούσε στο μέτρο των δυνάμεών της μια ακόμη ασπίδα προστασίας της ελευθερίας και της περιουσίας του Έλληνα πολίτη.
Ένας θεσμός που αποτελούσε ένα ακόμη πυλώνα στην οικοδόμηση μιας ελεύθερης και ευνομούμενης ελληνικής πολιτείας, καταδικάζεται να αποτελέσει μια νέα Ιφιγένεια όχι στο θυσιαστήριο μιας ουσιαστικής κρατικής ανασυγκρότησης αλλά στο σφαγείο μιας βάρβαρης ανθρωποθυσίας στο λαβύρινθο του ληστρικού δεσποτισμού που κυβερνά τη χώρα μας.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ανάγκη για διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας και για ριζική εξυγίανση του δημόσιου τομέα με εκσυγχρονισμό της διοικητικής μηχανής και απελευθέρωσή της από το κομματικό κράτος, ώστε να απαλλαγεί ο λαός μας από το κράτος δυνάστη και φορομπήχτη και από μια δημόσια διοίκηση εστία διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων και να οδηγηθούμε σε ένα κράτος δικαίου φιλικό προς τον πολίτη και αποτελεσματικό ως προς τις παρεχόμενες υπηρεσίες του.
Όμως δεν επιτρέπεται στο βωμό μιας λεκτικής και υποκριτικής δήθεν σωτηρίας της χώρας και συρρίκνωσης ενός υδροκέφαλου κράτους να καταστρέφονται θεσμοί και να ακυρώνονται κατακτήσεις που οδήγησαν στον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Πριν περισυλλέξουμε άλλα πτώματα και πριν χρειασθεί να περπατήσουμε ρακένδυτοι πάνω στα αποκαίδια μιας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς που κατακαίει, ας ανακόψουμε τη ληστρική και κατακτητική επιδρομή των τοκογλύφων της ευρωπαϊκής μαφίας και των τοπικών εγκαθέτων τους και ας υψώσουμε απέναντί τους περήφανο το ανάστημα ενός λαού που όχι μόνο χάρισε στους σημερινούς δυνάστες μας τη δημοκρατία και την ελευθερία τους αλλά και που θέλει να ζήσει ελεύθερος, ανεξάρτητος και αφέντης στην αιματοβαμμένη από αγώνες και θυσίες γη των πατέρων του.
Το είδαμε: http://dimastin.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου